Yaklaşık 2 ay oluyor İstanbul’da çalışmaya başlayalı. 23 yıldır birlikte çalıştığım arkadaşlardan ayrılıp yeni bir ortama yeni kişilere yeni işime alışmaya çalışıyorum.
Ben ayrılırken gözyaşı döken, bana duygusal anlar yaşatan eski arkadaşlardan, bir-ikisi haricinde, ne arayan var ne de soran. Acaba diye geçiyor aklımdan bir yerlerden “ bu adamı arayıp, sormayın” diye telkinde mi bulundular veya psikolojik olarak etkilendikleri için mi arayıp sormuyorlar?
İlk zamanlarda hemen hemen her gün konuştuğumuz, ara sıra buluştuğumuz Şafak’la bile iki haftadır ne görüştük ne konuştuk ne de yazıştık. Herkesi anlarım ama onu anlamakta ayrıca zorluk çekiyorum.
Bir tek en eski arkadaşım Gıyas ve Ayşe arayıp hal hatır sordular. Misafirhanede birlikte kaldığımız Fatih ve Barışla da sık sık görüşüyoruz.
Ne oluyor bu insanlara anlayamıyorum? Çok mu zor geliyor acaba arayıp arkadaşım ne yapıyorsun, nasıl gidiyor, alıştın mı? diye sormak. Bazıları yeni face adresimden arkadaşlık taleplerini bile kabul etmediler.
Tamam herkes işinde gücünde, kendi başının çaresine bakmakla meşgul ama nerede arkadaşlık, dostluk, sevgi, saygı, hoşgörü, kardeşlik!!!
Sahte gözyaşlarından, yapmacık davranışlardan nefret ediyorum….
Fatih Fethi Aksoy
Levent – 22 Kasım 2013
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder