27 Aralık 2013 İstanbul
Silivri Yüksek Güvenlikli Cezaevinde Ergenekon davasında yatmakta olan Hüseyin Yarıç’ın gerçek yaşam öyküsünden Tuncay Özkan’ın kurguladığı bu roman Güneydoğuda yaşanan olayların, PKK’nın içyüzünün, zaman zaman insancıl zaman zaman vahşet kokan yaşamların, itirafçılığın ve en sonunda birbiriyle hiçbir ilgisi olamayan kişilerin nasıl Ergenekon davasında bir araya getirildiğinin kısa bir özeti.
Hüseyin’in “Bir yanımda genelkurmay başkanı ve orgeneraller, diğer yanımda rektörler , gazeteciler, parti liderleri, hırsızlar, katiller, dolandırıcılar hep beraber bu salona doldurulmuş bekliyoruz öylece” diyerek Ergenekonu güzelce özetliyor ve isyan ediyor ve sorguluyor “Allahım eğer bu karanlığın içinden bir ışık doğmayacaksa aydınlık neden var? Eğer bunca zulümden sonra yeni bir şey olmayacaksa, karanlık kazanacaksa, hep zalimler kazanacaksa sen neden varsın?”
Cesurlar ölmemeli artık! Haklılar kaybetmemeli!
Özgürlük ve barış için, adalet için kendini, canını feda edenler kaybetmemeli, unutulmamalılar, kıymetleri bilinmeli.
Usanmadan mücadele edenler özgürlüğü barışı ve adaleti kazanmalı.
En büyük ceza umutsuzluktur. Umutsuzluğa asla izin vermeyelim. En kötü zamanda bile umudumuzu yitirmeyelim.
Korkudan beslenenler en büyük korkaktırlar, korkudan ölürler.
Ötekiler, su gibi arı duru yazılmış, bir solukta okunan, olağanüstü bir roman. Dersim doğumlu, önce sol devrimci, ardından PKK’li olup, Apo’nun hevalliğinden İlker Başbuğ’un suç ortaklığına “terfi” ettirilen gerçek bir kişinin, Rızgar’ın akıllara durgunluk veren yaşam öyküsü.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder